دیشب یعنی ۲۳ مهر ۹۸ باخت دیگری از نوع "چیزی از ارزشهای بچه های ما کم نمی کنه" برای فوتبال مان رقم خوردکه البته با توجه به بازی بعدی با عراق آن هم در بصره (که‌خود میثاقی-این جانشینِ ناخلف فردوسی پور- قبل از شروع بازی با بحرین،رسما احتمال باختش را مطرح و اعلام کرد) از ارزشهای بچه ها هم که نکاسته باشد؛ امتیاز و جایگاه جدولی شان را حدود ۶ امتیاز (بلکه هم بیشتر) به باد فنا داده!
اعتراض ها ی توجیه کننده باخت احتمالی هم که قبل از بازی و از سر و صدای تماشاگران بحرین موقع نواختن سرود ملی ایران شروع شد و تا خودِ دقیقه ۹۴ بازی و خوردن توپ به دست بازیکن بحرین و قطعی شدن باخت تیم ملی کشور عزیزمان و اعتقادمان به پنالتیِ ۱۰۰ درصدی سوخته و داور نگرفته ادامه پیدا کرد.حالا قضیه طلسم و جادو و خاک نحس بحرین و.هم که به طرز خاله زنک طوری از بعد بازی با کامبوج تا سوت پایان مسابقه امروز توسط ورزشی نویسان و مجریان ورزشی هموطن دنبال می شد؛بماند!
ضمن اینکه از این شعر شاعر معاصر شادروان معینی کرمانشاهی که شخصا به آن اعتقاد کامل دارم هم نباید گذشت که فرموده اند:
آتش افروز بُوَد آتش آهی گاهی/ناله ای می شکند پشت سپاهی گاهی.همین هم شد که خدا به دلِ شکسته ی آن تک تماشاگرِ کامبوجیِ بودایی(که محمدرضا ،هفته ی قبل،هی آقایان و ورود بانوان چِلَه نشین مان به آزادی را در طول گزارش توی سرش زد) رحمش آمد و دست کامبوج را از آستینِ بحرین بیرون آورد و انتقام آه مظلوم را گرفت تا همه و در راسش بازیکنان و کادر فنی تیم ملی بفهمند مردی نبُوَد فتاده را پای زدن.همیشه هم عروسی تو کوچه ی ما نیست!
درباره این سایت